Picture this.

Je koopt een vaas voor € 49,- en je verkoopt dat ding voor € 7,8 miljoen. Niet verkeerd toch?

De kunsthandelaar Van Rosenthal viel met zijn neus in de boter. Hij was uitgenodigd door een bejaarde dame (‘ergens in Europa’) die wat spulletjes had staan waarvan ze wist dat het wel eens wat waard kon zijn.

Zo ook een vaas. Die gewoon in een kamer stond waar allemaal katten en honden rondliepen. Ze hadden de vaas gemakkelijk omver kunnen gooien natuurlijk. Is niet gebeurd.

Die dame had de vaas geërfd. Wat blijkt na bestudering door kunsthandelaar Van Rosenthal?

Het gaat om een Chinese vaas, gemaakt voor Qianlong. Voor wie niet weet wie Qianlong is, hij was van 1736 tot 1795 keizer van China.

Ik stel me dan zo voor hoe dat gaat. Dat je wordt uitgenodigd om naar een landhuis ergens in Europa te gaan. Je stelt je voor aan een vriendelijke vrouw, grijs haar, type oud geld. En dat je rondloopt en in een kamer komt waar wat Chinese kunstwerken staan. Onder het stof terwijl de katten om je benen slingeren.

En dan zie je daar zo’n peervormige, fragiele porseleinen vaas staan. En je beseft, dit is bingo.

Het blijkt om een verloren meesterwerk te gaan dat door veilinghuis Sotheby’s voor bijna 8 miljoen is verkocht.

Dat brengt me op deze vraag aan jou:

Hoeveel vazen staan er in jouw organisatie een beetje stof te vangen?

Want in heel wat organisaties zijn er medewerkers die zich zo voelen. Die talenten hebben die ze niet kunnen of mogen inzetten. Zich niet gezien of gewaardeerd voelen.

Tuurlijk. In officiële publicaties van organisaties staat dat alle succes ‘mede te danken is aan de tomeloze inzet van onze medewerkers. Zonder hun was het nooit gelukt.’

Terwijl je op verjaardagen hele andere verhalen over die zelfde organisatie hoort. Dat er niet wordt geluisterd naar nieuwe ideeën, dat er misschien wel opleidingsbudget is maar geen tijd om een opleiding te volgen, dat het niet wordt gewaardeerd als je je mening geeft.

En zo staan een heleboel waardevolle vazen vooral stof te vangen.

Waarom medewerkers stof staan te vangen? Ze voelen zich niet gezien of gewaardeerd, en/of hun talenten worden niet goed benut.

Het kan ook anders. Door te weten welke mensen bij de organisatie passen en ze met zorg uit te zoeken. Dat doe je door een inspirerende visie te hebben, niet met een dertien in een dozijn mission statement. Door medewerkers te vertrouwen en ze verantwoordelijkheid te geven, te luisteren, door te zorgen dat iedereen elkaar kent. Door te weten waarin je als werkgever uniek wilt zijn.

Als je ervan overtuigd bent dat hier binnen jullie organisatie al voldoende aandacht aan wordt besteed, dan daag ik je uit om te gaan stretchen. Om te kijken waar het nog beter kan. Want ik denk dat een goed gesprek met een aantal medewerkers zomaar voor een aantal nieuwe inzichten zal zorgen.

Laat je me weten of ik gelijk had?

Kom je na die gesprekken tot de conclusie dat je medewerkersstrategie nodig hebt? En dan bedoel ik niet: het schrijven van een dodelijk saaie HR notitie die in een vergadering van het managementteam wordt afgetikt om vervolgens in de la te belanden? (Kan die daar bij de rest stof verzamelen).

Nee, ik bedoel als je echt werk wilt maken van een positieve medewerkersbeleving en je een sparringpartner zoekt mail me dan even.

Sneup nog even op je zolder dit weekend, je weet maar nooit 🙂

Vriendelijke groet,

Gerry de Valk