Sinds een tijdje begeleid ik een project rondom casemanagement dementie en heb ik het geluk om wekelijks met specialistische casemanagers dementie te spreken. Ik ervaar deze gesprekken als heel waardevol omdat de casemanagers iedere keer opnieuw met indrukwekkende verhalen komen over hun huisbezoeken bij mensen waar de diagnose dementie is gesteld.

Deze week vertelde een casemanager over haar initiatief om een partnergespreksgroep in haar werkgebied te starten. Bedoeld voor de partners van mensen die op jonge leeftijd dementie krijgen. Vorige week was de eerste bijeenkomst. Er waren 7 partners aanwezig die elkaar tot dat moment niet kenden. 

Na de bijeenkomst was er een gezamenlijke WhatsApp-groep. Telefoonnummers en adressen werden uitgewisseld. Er werden afspraken gemaakt wie de volgende keer wie zou ophalen om naar de partnergespreksgroep te gaan. Wat een prachtige verbindingen werden er in korte tijd gemaakt en wat een krachtige steunstructuur werd daar neergezet.

En het allermooiste resultaat is dat deze partners voelen en zien dat ze er niet alleen voor staan. Een gevoel wat ze tot dan toe vrijwel allemaal wel hadden. Hoe waardevol!

Doordat dit jaar dementiezorg is overgegaan naar de zorgverzekeringswet werken de casemanagers in onrustige omstandigheden. Veel meer professionals claimen inmiddels ‘iets’ te doen met dementie & casemanagement. Verwijslijnen zijn veranderd. En een deel van het werk dat de casemanager dementie altijd deed, verschuift naar de wijkverpleegkundige of andere zorgprofessionals. Professionals waar je altijd mee samenwerkt lijken concurrenten te zijn geworden terwijl je dat helemaal niet wilt.

Hoe mooi is het dan om te zien hoe deze casemanagers ondanks alle gedoe stug doorgaan met datgene waar hun hart van in de fik gaat: het bieden van persoonlijke ondersteuning aan mensen met dementie en hun naasten.