Deze week heeft onze dochter van 15 afscheid genomen van haar therapiegroep bij de GGZ. Zeven maanden lang ging ze twee middagen en een avond per week naar deze groep. Ze heeft een eetstoornis.

Als je dochter zichzelf veel te dik vindt  (is ze zeer zeker niet), niet mooi (ze is prachtig en dat zeg ik niet alleen omdat ik haar moeder ben) en haar eetstoornis vertelt haar keer op keer dat ze het wéér niet goed heeft gedaan dan heeft dat natuurlijk impact. 

Allereerst op onze dochter. Maar ook op ons als gezin. En uiteraard zijn we er voor haar waar mogelijk en voor zover in ons vermogen ligt. Maar wij zijn geen professionals en al helemaal niet haar therapeut. Wij zijn er om haar te knuffelen, naar haar te luisteren en haar veiligheid te bieden.

Die professionele hulp hebben we ervaren bij de GGZ. Ik zal eerlijk zeggen: toen de therapeut vorig jaar zomer vertelde dat onze dochter een ernstige eetstoornis had, dacht ik dat ze knettergek was geworden. Onze dochter? No way!

Toch ben ik blij dat deze therapeut zo’n statement maakte want onze dochter is in therapie gegaan en echt: wat een zegen is het als er een team van deskundige behandelaren klaar staat in zulke situaties.

En ik hoop dat mensen die om welke reden dan ook een behandelteam nodig hebben een zelfde ervaring mogen hebben. Want we troffen een team waarin de samenwerking tussen de diverse disciplines onderling warm, deskundig en professioneel is. Waarin we zagen dat:

• ze begrepen wat wel en wat niet werkt bij zulke pubermeiden
• we iedere keer mochten ervaren dat het belang van onze dochter voorop stond
• ze goed op elkaar waren ingespeeld en op de hoogte van alle laatste bijzonderheden
• ze een veilige uitlaatklep vormden voor onze dochter
• ze dusdanig professioneel & multidisciplinair samenwerkten dat wij  als ouders het vertrouwen konden hebben dat ze bij dit team in goede handen was
• ze de behandelduur verlengden toen bleek dat de afgesproken therapieduur onvoldoende resultaat had opgeleverd
• er geen sprake was van ego’s die in de weg stonden: alles en iedereen stond ten dienste van haar behandeltraject. Tegelijkertijd was er ook een duidelijke commander in chief die de grote lijn in de gaten hield.

Nu zijn we 7 maanden verder. De strijd is nog niet helemaal gestreden maar het gaat zóveel beter.

In Zomergasten verwoordde Griet op de Beeck het helder: “Een eetstoornis gaat niet over eten. Het is een destructief denksysteem dat je voortdurend het gevoel geeft dat je altijd faalt”. Als je meisje zo denkt, wil je maar één ding: dat ze de allerbeste professionals om zich heen weet. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat je dit altijd wilt als er iets aan de hand is met iemand die je lief is.

Daarom mijn vraag aan jou als behandelaar/therapeut/zorgprofessional: hoe is dit binnen het (multidisciplinaire) team waarin jij samenwerkt? Ervaar je daar altijd de collectieve ambitie om het allerbeste te zijn wat jullie patiënt/cliënt kan overkomen? Of is het vooral de ambitie van ieder individu apart en wordt het gemeenschappelijke onvoldoende gevoeld?

Ik ben heel benieuwd. Reageer gerust.