Mijn moeder is 86. Een week geleden heeft ze haar heup gebroken. De term kwetsbare oudere was al enorm op haar van toepassing. Nu voldoet ze met vlag en wimpel aan alle criteria.

Midden in de nacht was ze uit bed geklauterd en vervolgens gevallen. Ze woont in een verzorgingshuis dus na een tijdje werd ze ontdekt door de verzorgende. Dokter erbij, ambulance erbij, mijn broer opgetrommeld. Mijn moeder schaamde zich dood. Al die mensen in de weer omdat zij zo dom was geweest.

Ze werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar werd geconstateerd dat ze niet meteen kon worden geopereerd omdat haar bloed te dun was. De volgende ochtend was het bloed dik genoeg maar ze moest nog tot eind van de dag wachten voordat ze werd geopereerd. Waarom was niet duidelijk. 

Na de operatie was ze eerst super monter. De arts kwam langs en vroeg haar of ze ook gereanimeerd wilde worden mocht er iets mis gaan. Een jaar geleden had ze in het verzorgingshuis al gezegd dat ze niet gereanimeerd wilde worden. Dat was ook op papier gezet, maar de overdracht ontbrak. Nu zei mijn moeder voor de zekerheid dat ze wel gereanimeerd wilde worden. Zo’n dokter mocht het eens op zijn heupen krijgen, je wist maar nooit. De timing van deze vraag was wat bijzonder, de operatie was immers net achter de rug.

Na een dag kwam ze toch in een delier terecht. Ze vond het te gek voor woorden dat er zomaar een andere vrouw in haar kamer was gelegd, daar was toch een vergunning voor nodig? Ook liepen er allemaal kinderen in haar kamer rond. Ze was paniekerig en angstig. Misschien was het toch beter geweest als ze preventief Haldol hadden gegeven aan mijn moeder.

Uiteindelijk mocht ze na een week ziekenhuis weer terug naar haar eigen vertrouwde kamer in het verzorgingshuis. Revalidatie is niet meer mogelijk. Na een dag krijgt ze het heel erg benauwd en wordt de dienstdoende dokter van de dokterswacht gebeld. Het blijkt dat ze vanuit het ziekenhuis de plaspillen niet op de medicatielijst hebben vermeld, waardoor het vocht achter haar longen ophoopt. Geen goede overdracht

De digitale wereld is volledig aan mijn moeder voorbij gegaan. Maar dan heb ik als dochter van deze tijd wel een vraag. Is het nu niet mogelijk om die overdracht momenten professioneler en vooral vanuit het perspectief van de patiënt te laten verlopen?

We kunnen digitaal op ieder moment van de dag overal ter wereld een taxi bestellen of een huis huren. Toch moet mijn moeder opnieuw nadenken over reanimeren en ligt een longontsteking op de loer omdat de plaspillen bij het ziekenhuis wel, maar bij het verzorgingshuis niet op een lijst staan. Overdracht: dat moet toch anders kunnen?