Een nieuwe definitie van patiënttevredenheid.

We waren op bezoek bij mijn schoonouders. Opa Frans en Oma Cato voor onze kinderen.

Opa Frans was namelijk jarig, hij was 85 jaar geworden. Een respectabele leeftijd. Bovendien is hij nu weer net zo oud als zijn vrouw, Oma Cato.

Samen hebben ze een heftig jaar achter de rug. Na de diagnose darmkanker bij Oma Cato en de daarbij behorende behandeling was ze nog maar amper bijgekomen van de operatie toen duidelijk werd dat Opa Frans óók darmkanker had. Zijn behandeltraject had heel wat meer voeten in aarde en het is bij momenten kantje boord geweest.

Maar toch, ze hebben zich er dapper doorheen geslagen en samen zitten ze nu weer – allebei een stoma rijker – thuis gezellig te dobbelen aan de keukentafel.

Ze hebben inmiddels de expertstatus als patiënt bereikt. Zoveel artsen, specialisten, verpleegkundigen en thuiszorgmedewerkers hebben ze gezien, gesproken en ervaren.

Opa Frans was duidelijk. “Ik heb ondertussen een soort zintuig ontwikkeld om te weten wat voor vlees ik in de kuip heb” zo vertelt hij. ‘Het is heel simpel: Doet ze ’t veur hun zelf of doet ze ’t veur oe?’

Ik vond het mooi gezegd. Een nieuwe definitie van patiënttevredenheid. Voor wie doe je wat je doet? Voor jezelf? Of echt voor die ander?  Want die ander voelt jouw intenties kennelijk donders goed.