We zaten in een huisje midden in het bos. Niks en niemand in de buurt, gewoon wij als gezin. Omdat ik jarig was, waren we een weekend weg. Onze 4 pubers wilden allemaal nog mee en alleen al dat gegeven vond ik pure rijkdom. Zij waren blij want de wifi bleek in dat eenzame bos vijf keer sneller te zijn dan thuis.

Ik had – logisch gezien het aantal verjaarjaren – een enorme bos rode (+ 1 witte) rozen gehad, een prachtige foto van de kinderen, veel knuffels en lol en een mooie tekening van onze creatieve zoon. Het weer was tropisch. En toen ’s middags onze dochter, die sinds kort op zangles zit, het aandurfde om voor ons een lied te zingen, dacht ik dat ik uit elkaar zou barsten van geluk. Beter dan dit gaat het niet worden. Dat intense gevoel heb ik nog dagen kunnen vasthouden. 

Geluk is vaak zo dichtbij dat we er finaal langs heen kijken. En ik vroeg me af hoe vaak ik niet oplet als ik aan het werk ben. Hoe vaak heb ik tijdens mijn werk heel bewust gedacht: beter gaat het niet worden?

Hoe voel ik me eigenlijk als ik aan het werk ben? En is dat ook hoe ik me wil voelen?

Ik weet nog dat ik een hoop gedoe had met een aandeelhouder van mijn bedrijf. De emoties liepen soms hoog op. Vaak kreeg ik dan het verwijt kreeg dat ik er veel te emotioneel in zat en dat ik mijn ‘gevoel meer moest uitschakelen’. Hoe dan? Ik had veel eerder mijn gevoel moeten inschakelen, dan had ik al maanden voor dit gedonder mijn grenzen aangegeven en als een echte Gerry Wilders ‘doe eens normaal man!’ geschreeuwd.

Hoe vaak heb ik niet mijn gevoel aan de kant geschoven omdat ik vond dat ik dóór moest en sterk wilde zijn, want hey: het gas moet immers op de lolly? En is dat erg? Of hoort dat er nou eenmaal bij want (en ik hoor het mezelf zeggen tegen mijn kinderen) ‘als je denkt dat naar school gaan niet altijd leuk is, wacht dan maar totdat je aan het werk moet’.

Waardeloze zin natuurlijk.

Ik kom uit een middenstandsgezin en ben gereformeerd opgevoed. Dubbel gehandicapt zeg ik wel eens. Zo’n achtergrond laat zijn sporen na. Ik moet eerst presteren voordat ik mijn gevoel mag toelaten en me mag overgeven aan zoiets als genieten. En als ik niet oppas, heb ik tijdens dat genieten zomaar weer een takenlijst geproduceerd die zijn weerga niet kent.

Bummer.

Heb ik me weer laten afleiden tijdens het genieten. Niet meer doen De Valk. Wat als ik vanaf nu mijn gevoel tot prioriteit maak? Of ik nu thuis ben of aan het werk, wat zou er veranderen?

Wat als jij vanaf nu jouw gevoel tot prioriteit maakt?