Vorige week waren we met ons gezin een midweek in Ommen via Natuurhuisje.nl. Een jaar geleden hadden we geboekt met de gedachte van een week kwaliteitstijd met het gezin. Iedereen was immers altijd druk met school, bijbaan, werk of studie.
Inmiddels hebben we er al zo’n zeven weken kwaliteitstijd onder één dak op zitten met z’n zessen, dus hele grote voorpret om er even tussenuit te gaan was er niet echt.
Ik vind oprecht dat we het als gezin in deze crisisperiode goed doen met elkaar. Soms zijn er wat kleine irritaties misschien, maar die zijn eigenlijk niet het noemen waard. Er zijn nieuwe rituelen ontstaan (’s avonds na het eten een aantal potjes pesten en minimaal één keer per week met z’n allen een filmavond).
Vaak loopt één van de kinderen mee tijdens de wandeling met de hond en dan ontstaan de mooiste gesprekken. Als er een vliegtuig overvliegt, kijken we op alsof ik weer terug ben in mijn eigen jeugd. Zo bijzonder is dat. Niemand ligt tot ver na de middag in bed te stinken en ook studies lopen zo goed en zo kwaad als het gaat door.
Ook de midweek in het natuurhuisje verliep gezellig en harmonieus. De familie Ingalls van Het Kleine Huis op de Prairie zou jaloers geweest zijn op ons.
Ik koester deze periode omdat we als gezin nog zo’n intense tijd met elkaar beleven. Voor we het weten zijn alle 4 kinderen allemaal uit huis. Dit nemen we dan toch mooi mee in onze herinnering.
Maar toch. Soms heb ik het met deze jonge generatie te doen. De pauzeknop is ingedrukt. Al wekenlang kunnen ze bijna geen kant op. Niet stappen, geen feestjes, kletsen met vrienden kan alleen online. Bijbaantjes zijn gestopt of gehalveerd. Er staat een kruis door het festivalseizoen en een door de zomervakantie. Geen Dance4Liberation 2020. Geen voetbal, geen korfbal, geen sportschool. Op de schaal van wereldproblemen is het allemaal te hanteren. Tuurlijk.
Ik herinner me de studententijd als uit de soos gedweild worden, de eerste 4 lesuren missen om vervolgens helemaal niet meer naar college te gaan – want dat had dan toch geen zin meer – en zonder echt verantwoordelijkheidsgevoel door het leven te fladderen. Of romantiseer ik het nu?
Onze kinderen maken zich druk over de groepjes jongeren die ze op Snapchat bij elkaar zien zitten bij iemand thuis. “Waar zijn die ouders eigenlijk?”, vragen ze. Daar moeten ze zich toch helemaal niet druk over hoeven maken?
Wat gaat deze corona-crisis betekenen voor deze generatie? Was het een bijzondere maar uiteindelijk korte rimpeling in een bestaan wat straks weer als vanouds kan worden opgepakt? Is de anderhalvemeter samenleving van tijdelijke aard? Wat gaan al die schulden van de overheid betekenen voor deze generatie?
Ik heb de antwoorden niet. Maar tegen onze kinderen zeggen we wat we altijd hebben gezegd: “ga doen wat je leuk vindt en wat je goed kan. Leef. Dan komt het goed”.
Geniet van je weekend!
Gerry