In medewerkerstevredenheidsonderzoeken staat communicatie vaak met stip op 1.
De communicatie kan beter.
We worden vaak te laat (of helemaal niet) op de hoogte gehouden of zomaar opeens veranderen er dingen.
De communicatie in het team loopt niet goed, daardoor is de werksfeer slecht.
We moeten meer communiceren en elkaar ook kunnen vertellen wat er niet goed gaat. Nu lukt ons dat niet zo goed.
De onderlinge communicatie gaat niet altijd soepel. Dan mis ik het wederzijdse respect.
Communicatie is een belangrijke factor voor betrokkenheid en plezier hebben in je werk.
Als organisatie kun je veel aandacht besteden aan de interne communicatie, als leidinggevende wil je een voorbeeld geven.
En toch gaat er binnen teams nogal eens wat mis als het gaat om communicatie. Waardoor het werkplezier keldert, medewerkers onverschillig worden, vertrekken of nieuwe medewerkers zich niet senang voelen in het team.
Wat kun jij doen om de communicatie met je team te verbeteren?
Er zijn natuurlijk vele manieren om met de communicatie in een team aan de slag te gaan.
Zelf heb ik veel gehad aan de inzichten van Byron Katie. Ik weet niet of je haar kent. Byron Katie is een Amerikaanse spreker en auteur die een methode van zelfonderzoek leert die bekend staat als ‘The Work’.
Volgens Byron Katie zijn er maar 3 soorten zaken: mijn zaken, jouw zaken en Gods (of het universum of de kosmos) zaken.
Alles waar jij of anderen geen controle over hebben, zijn Gods zaken. Bijvoorbeeld dat er een orkaan over het land raast of dat het regent. Hoe graag je misschien ook zou willen, je hebt hier geen invloed op.
Dan heb je de zaak van de ander. Bijvoorbeeld die bewoner of patiënt die nee zegt. Terwijl jij vindt dat die bewoner of patiënt een andere mening moet hebben. Je maakt je er geweldig druk om, je hebt er een oordeel over.
Gedachten als ‘jij moet die baan nemen, jij zou op tijd moeten komen, jij moet beter voor jezelf zorgen’, betekenen dat je in de zaak van de ander zit.
Tot slot heb je mijn zaak. Dat zijn jouw gedachten en jouw beslissingen. Daarvoor heb je de goedkeuring van een ander niet nodig.
De kunst is om in je eigen zaak te blijven. Alleen met toestemming kun je de zaak van de ander onderzoeken. Als je dat zonder toestemming doet, krijg je geheid weerstand.
Hoe doe je dat, in je eigen zaak blijven?
Zeg bijvoorbeeld tegen de ander: ‘Wat interessant dat je hier zo naar kijkt. Mag ik je vragen; wil je mij vertellen wat je hier mee bedoelt?’
Dat voelt voor de ander echt anders dan wanneer je zegt: ‘jij ziet het verkeerd.’
Dan zit je namelijk zonder toestemming in de zaak van de ander. Dan zeg je in feite: ik wil dat jij er anders over denkt. En dat gaat natuurlijk niet.
Om jouw kant van de zaak voor het voetlicht te brengen, kun je vervolgens de vraag stellen: ‘zou je willen weten hoe ik ernaar kijk?’
Ook nu vraag je dus toestemming om verder te gaan onderzoeken.
Het helpt om jezelf altijd opnieuw de vraag te stellen: wiens zaak is dit? En daar vervolgens je communicatie op aan te passen.
Hartelijke groet, Gerry