Misschien heb jij deze herinnering ook.

Dat je als kind zat te kijken hoe een hommel hard zoemend door het glas van het keukenraam probeerde te vliegen. Hij wilde naar buiten, de natuur in en de vrijheid tegemoet maar het lukte de hommel niet. Steeds opnieuw met de kop tegen het glas. Eindeloos proberen, steeds maar doorgaan, steeds nieuwe pogingen.

Nam hij maar even pauze. Een moment van rust. Dan zou hij zien dat het klapraam aan de bovenkant open stond. Kon hij zo naar buiten vliegen. Maar hij was zo druk met ontsnappen dat hij geen tijd had om een ander perspectief uit te proberen.

Klinkt dit bekend?

Die hommel achter het keukenraam staat symbool voor het gebrek aan visie en slagvaardigheid van bestuurders en directie. Een grote frustratie van medewerkers in de zorg. Vastgeroest zitten in oude werkwijzen en denken dat je daarmee door het keukenglas kunt vliegen.

Alsof het niet gaat om de zorg maar vooral gaat om het tevreden houden van Raad van Toezicht, Raad van Bestuur, directie of zorgverzekeraars en zorgkantoren. Om invloed en behoud van positie.

Die hommel achter het keukenraam staat symbool voor het gebrek aan visie en slagvaardigheid van bestuurders en directie. Vastzitten in oude werkwijzen en denken dat je daarmee door het keukenglas kunt vliegen.

In de coronaperiode was er even dat andere perspectief. Een open klapraampje. Ondanks alle spanningen en uitdagingen konden medewerkers heerlijk werken. De natuur in, de vrijheid tegemoet. Geen onzinnige trainingen, scholingen of projecten waar niemand om heeft gevraagd. Rust op de afdeling, alleen de hoognodige administratie. Gewoon je ambacht uitvoeren.

Geen geneuzel.

Maar ja, alles went. Zelfs corona. Oude werkwijzen worden weer van stal gehaald. Even hadden medewerkers de hoop dat directie en bestuurders de nieuwe werkelijkheid zouden omarmen, zouden gaan voor een nieuwe visie.

Dat nu toch echt wel duidelijk was geworden dat oplossingen niet alleen meer van hogerhand komen.

In jullie reacties las ik een pleidooi voor samen.

Samen verantwoordelijkheid nemen.
Samen successen vieren.
Samen proberen.
Samen ontdekken.
Samen de ramen open zetten.

Zijn we bereid om dingen anders te zien? Pauzeren, vertragen en een stap (of 10) terugnemen, want perspectief is immers alles.

Of blijven we net als die hommel tegen het keukenraam vliegen?

Lees ook:
Frustratie nr 1: Zilverpapier krassen op de kerkbank 
Frustratie nr 3: Schakel je nu pas naar de zes?
Frustratie nr 4: Kun je me uitleggen hoe ik de Nachtwacht moet schilderen?

Zijn we bereid om dingen anders te zien? Te pauzeren, vertragen en een stap (of 10) terugnemen. Want perspectief is alles.