Afgelopen weekend was ik in de plaats waar ik opgroeide. Samen met mijn dochter was ik onderweg naar een verjaardag en gingen we even langs de begraafplaats waar mijn ouders liggen. Daarna reden we langs mijn ouderlijk huis waar inmiddels mensen wonen die ik niet ken.

Maar de herinneringen zijn er nog wel, er gingen ook luikjes open die meestal gesloten zijn.

Zo kwam de herinnering boven dat mijn vader ‘de jongens’ op vrijdagmiddag altijd na het werk naar huis bracht en op maandagochtend weer ophaalde.

We hadden namelijk een aannemersbedrijf met aan huis een werkplaats waar onder meer kozijnen en deuren werden gemaakt. Daar werkten ‘de jongens’. Stoere mannen (‘kasten’ zou onze jongste van 15 ze nu noemen) die in de werkplaats mooie dingen van hout maakten. Of ze waren op de bouw aan het werk.

De jongens werden opgehaald en weggebracht omdat ze door de week de Ford-bus van mijn vader gebruikten. Na het uitdelen van de loonzakjes op vrijdagmiddag klom ik vaak samen met de jongens en mijn vader in de bus om de ronde naar omliggende dorpen te maken. Mijn vader heb ik hier nooit over horen mopperen, hij genoot van het wegbrengen van zijn jongens en het veilig afzetten bij moeder de vrouw (want zo lagen de verhoudingen natuurlijk wel in de tijd). Ik genoot met hem mee tijdens onze gezamenlijke ritjes.

Ook herinnerde ik mij terwijl we langs het ouderlijk huis reden dat de rol van mijn moeder in het bedrijf minstens zo belangrijk was. Zij was degene die iedere ochtend om 09.00 de koffie klaar had voor de jongens in de werkplaats. Ik zie ze nog aan komen lopen, broodbakje onder de arm. Denk niet dat ze ergens in een soort kantine of iets dergelijks gingen schaften. Nee, ze zaten gewoon bij ons in de keuken en werden daarmee op hun eigen manier onderdeel van het gezin.

Tussen de middag was er opnieuw schaft en ’s middags om 3 uur stond de thee klaar. Dag in, dag uit. Mijn moeder wist alles van die jongens en was een beetje de vredesduif als er wat gedoe was onderling. Sommige jongens waren al op jonge leeftijd als timmerman bij het bedrijf begonnen en ach, die nam ze zo een beetje in de opvoeding mee. Meestal liefdevol en soms was ze streng als ze dat nodig vond.

Mijn ouders hielden zich niet bezig met medewerkers in hun kracht zetten, co-creatie, uitrollen of het hebben van een meeting. Ik denk niet dat die jongens ooit een functioneringsgesprek hebben gehad. Toch wisten ze precies hoe het met iedereen individueel ging, wat er thuis speelde en of er even extra aandacht nodig was. Bijvoorbeeld door bij iemand thuis een kopje koffie te drinken.

Ik stelde me zo voor dat ik mijn vader en moeder zou vertellen over mijn werk. Dat we heel erg ons best doen om medewerkers binnenboord te houden en daar van alles voor ontwikkelen. Dat medewerkers zich onvoldoende betrokken voelen bij hun werk en dat dit niet goed is. Dat medewerkers graag meer aandacht willen en dat hun leidinggevende hun ècht ziet.

Ze zouden hun hoofd schudden en het niet begrijpen.