Laatst mocht ik op een mooie, zonnige dag werken met een team van assistenten, praktijkondersteuners en huisartsen. Een fijn team dat te lang heel hard had gewerkt. En onderweg waren ze elkaar een beetje kwijtgeraakt.

Ze hadden er zin in, zeiden ze.
Ze vonden het spannend, zeiden ze.
Het was de hoogste tijd voor een dag exclusieve aandacht voor elkaar, vonden ze allemaal.

Als we aan de slag gaan doen het team volop mee. De sfeer is goed. Door middel van een oefening achterhalen we waar iedereen voor gaat en waar iedereen voor staat. Samenwerken met de collega’s komt met stip op één te staan. Daarna volgt de patiënt. Ik zie een enorme verbondenheid met elkaar. In de loop der jaren is veel lief en leed gedeeld zoveel is duidelijk.

Voorafgaand aan deze dag had het team van mij een individuele opdracht gehad. Een opdracht om je talent te beschrijven en welk gedrag je laat zien als je veel stress ervaart. Zo hadden we een beeld van alle talenten in het team en wat er gebeurt als er veel druk op het team komt te staan. Iets wat het afgelopen jaar het geval was.

We gaan in groepjes aan de slag met talenten, valkuilen en roze olifanten. Wat mag niet benoemd worden, wat zijn blinde vlekken in het team? Het levert intense dialogen op. Altijd weer vind ik het bijzonder om te zien en te ervaren wat het doet met een team als hardop gezegd mag worden wat al langere tijd in de onderstroom ronddobbert.

Na de oefeningen en opdrachten gaat de hele groep met elkaar in gesprek. Teamleden vertellen. Hoe de druk op het werk is toegenomen. Dat ziekte van een aantal collega’s er behoorlijk in heeft gehakt. Dat de assistenten zich de benen onder het lijf hebben gelopen om de praktijk draaiende te houden. Dat in feite iedereen in de overleefstand is gaan werken.

Dan zegt één van de artsen tegen de assistenten: “We hebben ook onvoldoende aandacht voor jullie gehad. We hebben steeds weer gedacht, straks komt het goed – nu nog even doorbijten. Ik had ook een arm om je heen kunnen slaan en vragen: red je het, kan ik iets voor je doen?”

De groep is stil, ik zie tranen. “Eindelijk”, zegt één van de assistenten dan. “Eigenlijk is dit het belangrijkste wat moest worden gezegd. Dat jullie hebben gezien hoe we ons best hebben gedaan en dat dit wordt erkend”.

Machtig mooi, zo’n proces. En hoeveel er bereikt kan worden met aandacht. Aandacht voor elkaar, en aandacht voor ieders talenten.

Het inzetten van je sterke punten is het kleinste wat je kunt doen om het grootste verschil te maken, zegt de Britse onderzoeker Alex Linley. Wil jij ook aan de slag met samenwerken op basis van talenten en dus nog veel meer je sterke punten inzetten? Begin dan bij jezelf en leer je eigen talenten (her)kennen. Deze 5 stappen helpen hierbij.

Stap 1. Weet wat je talenten zijn en hoe die passen in je leven en je werk
Veel mensen vinden het nog niet zo simpel om te benoemen wat hun talenten zijn. Vaak helpt een talententest daarbij. Maar je kunt jezelf wel afvragen welke werkzaamheden vrijwel moeiteloos gaan. Je zit in een flow en het gáát gewoon als vanzelf.

Stap 2. Vraag anderen welke talenten zij bij jou zien
Zelf heb je vaak allerlei blinde vlekken als het gaat om jouw talenten. Vraag daarom eens aan anderen iedereen welke talenten zij bij jou zien. Vraag daar op door: wanneer zien ze dat? Wat doe je dan precies? Wat waarderen zij in dat talent?

Stap 3. Laat anderen weten welke talenten jij hebt en welke je nog meer zou kunnen en willen inzetten. 
Doordat je gaat delen, gaan anderen helpen en me je mee denken. Zo vergroot je veel sneller je kans op succes.

Stap 4. Schrijf elke dag in een schriftje welke talenten je die dag hebt ingezet. Hoe je dat hebt gedaan. Wat je nog meer zou kunnen doen om ze verder te ontwikkelen?

Stap 5. Op het werk kun je afspreken om tijdens het teamoverleg regelmatig de teamtalenten te bespreken. Zo leer je ze steeds beter herkennen en toe te passen als team.
Zo kun je rekening houden met de talenten van de teamleden bij het verdelen van taken en werkzaamheden.