Vorig jaar overleed plotseling de man van een nicht van mij. Nog geen zestig, eerste kleinkind op komst, pats-boem weg.
De condoleance die ze thuis hielden, liep bijna uit op een event. Twee naburige weilanden waren afgezet om te kunnen parkeren. Verkeersregelaars deden hun best om alles in goede banen te leiden. De man was geliefd, zoveel was duidelijk.
Mijn nicht probeerde zo goed en zo kwaad als het ging, het leven weer op te pakken. Wat niet meeviel natuurlijk. Naast al het verdriet was er een hoop te regelen. Ze kwam tot de conclusie dat ze op termijn niet zou kunnen blijven wonen waar ze nu woonde. Het was eenvoudigweg te duur voor haar alleen.
“Geen sprake van”, zei de werkgever van haar man, “jij blijft gewoon wonen waar je woont. Daar zorgen wij voor. Jouw man heeft zoveel voor ons bedrijf gedaan, dit is het minste wat wij terug kunnen doen voor zijn inzet.”
Een paar weken geleden stond de schilder op de stoep. Hij had opdracht gehad om de buitenboel te schilderen. Je raadt het al, de opdracht kwam van die zelfde werkgever.
Wat een bijzondere werkgever.
Het stemde me tot nadenken. Dit is een werkgever met een groot, kloppend hart. Vrijwel niemand weet dat ze dit voor mijn nicht doen en dat is ook helemaal niet de bedoeling. Ze vinden het vanzelfsprekend.
Er zijn ongetwijfeld meer bijzondere werkgevers.
Ik herinner me uit de periode dat ik als bemiddelaar voor een uitzendorganisatie werkte, verschillende bijzondere werkgevers.
Bijzondere werkgevers zijn werkgevers met een groot, kloppend hart.
Die werkgever waar bij het starten van iedere werkdag eerst een stukje uit de bijbel werd voorgelezen.
Of Jansen Kip (dat was onze benaming, het bedrijf heette anders) waarvoor een uitzendkracht zich inschreef met de motivatie “ik weet ook niet hoe dat komt, maar ik heb iets met kippen”. We hebben haar uitgelegd dat het een slachterij was.
De werkgever die al jaren een aantal spookmedewerkers bleek te hebben. Ze werden keurig iedere maand betaald maar kwamen al sinds jaar en dag niet meer op het werk.
De werkgevers waarvoor uitzendkrachten in de rij stonden om te mogen werken en de werkgevers waar je nooit niemand voor kon porren. Omdat ze slecht betaalden. Je honds behandelden. Of gewoon, omdat je als uitzendkracht het gevoel had dat je een derderangs medewerker was.
Wim Davidse: voor werkgevers zou niet de juridische binding, maar de psychologische binding leidend moeten zijn.
In dit interview zegt arbeidsmarktstrateeg Wim Davidse dat voor voor werkgevers niet de juridische binding leidend moet zijn, maar de psychologische binding.
Een verstandige werkgever zorgt voor aanstekelijk werkgeverschap, zodat je het beste uit je mensen haalt. Ongeacht hoe ze aan je organisatie verbonden zijn. Aanstekelijk werkgeverschap gaat om veel meer dan het regelen van de gewone dingen die iedere medewerker eigenlijk sowieso verwacht. Kun je medewerkers uitdagen om verder te komen dan ze zelf dachten te kunnen? Dan krijgt je werkmerk een enorme kracht.
Een sterke employee experience begint altijd met duidelijk formuleren vanuit welke strategie, kernwaarden en propositie jullie organisatie handelt. Daarmee spreek je de diepere drijfveren van medewerkers aan.
Een verstandige werkgever zorgt voor aanstekelijk werkgeverschap, zodat je het beste uit je mensen haalt.
Ik denk overigens dat de werkgever van mijn nicht allemaal niet over dit soort dingen heeft nagedacht maar vooral vanuit menselijkheid en verbondenheid heeft gehandeld.
Heeft de organisatie waar jij werkt, nagedacht over aanstekelijk werkgeverschap? Of als je het dichter bij jezelf bekijkt: wat doe jij als leidinggevende, of kun je anders doen, als het gaat om aantrekkelijk werkgeverschap?
Hartelijke groet,
Gerry de Valk
Organisaties ondersteun ik graag met het ontwerpen van hun employee experience, om zo maximaal inzicht te krijgen in de verbeterpunten die nodig zijn om een organisatie te worden waar mensen graag bij willen horen. Het resultaat? Jullie organisatie maakt het verschil als het gaat om de strijd om het binnenhalen of vasthouden van personeel. Neem gerust contact op.