Iedere 6 weken ga ik naar de kapper.

Ik ben dus een trouwe klant. Al sinds jaar en dag bij dezelfde kapper sinds ik op mijn 40e ben gestopt met het verven van mijn haar en sindsdien natuurlijk grijs ben.

Ik heb geleerd dat je best grijs haar kunt hebben maar dan moet je wel zorgen voor een goed en verzorgd kapsel.

Dus dat bezoekje aan de kapper is heilig voor mij.

Nu is mijn vaste kapster net bevallen van een wolk van een dochter dus werd ik deze keer geknipt door haar collega.

Ze vertelt dat ze naast haar werk als kapster ook een aantal dagen per week werkt in een woonzorgcentrum voor mensen met dementie.

‘Ik had het nooit van mezelf verwacht’, zegt ze, ‘maar ik vind het echt geweldig om dit werk te mogen doen’.

Ze vertelt over Foppe die er altijd vandoor wil. Of over mevrouw Andringa die vaak zo boos is maar dan gaat ze even haar haren doen en dan is alles weer goed.

Of over Durk die haar lievelings was, en dat ze zo verdrietig was nadat hij toch nog plotseling was overleden.

Dat ze in die twee jaar dat ze dit werk nu doet al van heel wat bewoners afscheid heeft moeten nemen. Maar dat ze vooral kijkt naar het plezier dat ze met haar bewoners heeft.

‘Ach, relativeert ze, ’ik mag helemaal niet zeuren. Ik heb een makkelijke baan hoor, als ik zie hoe hard mijn collega’s werken die de echte zorg verlenen. Dat is pittig. Dan zie ik ze bezig met die tillift bijvoorbeeld, om mensen te kunnen wassen. Ik hoef alleen maar leuke dingen te doen met de bewoners. Beetje haren knippen of nagels lakken. Een spelletje doen of een wandeling maken. En daar word ik nog voor betaald ook’.

Ik vond het heerlijk om te luisteren naar haar enthousiasme en betrokkenheid bij haar bewoners en collega’s.

Laten we in deze ingewikkelde tijden niet vergeten dat er nog altijd heel veel zorgmedewerkers zijn die met hart en ziel,  en veel bevlogenheid, hun werk doen.

Hartelijke groet,

Gerry