Falen is voor mij een dingetje. Ik ben d’r niet van. Ga er bij voorkeur met een grote boog omheen. Oh ja, ik weet het. Je moet je mislukkingen leren omarmen. Je leert pas van vallen en opstaan. Fouten maken is nuttig en soms zelfs leuk. Toch kan ik leukere dingen bedenken.

Zo zakte ik, toen ik 18 jaar was, tijdens de eerste keer afrijden voor mijn rijbewijs. Met als gevolg faalangst, een gevoel dat ik tot dan niet had gekend. Mijn hoofd functioneerde als een flipperkast, ik kon niet meer normaal nadenken tijdens het afrijden. Liet de auto afslaan op een spoorwegovergang (ik hoor de examinator nog roepen: “wat doe je nou??”), zag fietsers over het hoofd. Ik had inmiddels allang visioenen over het doen van een Staatsexamen. Na de 5e keer afrijden lukte het me om te slagen. Toch nog.

De jaren daarna raakte dat hele faalgebeuren op de achtergrond. De studie verliep goed en na het afstuderen had ik direct een baan. Ik was ambitieus en maakte mooie loopbaanstappen. Verkering werd trouwen werd kinderen. Natuurlijk, er liep weleens iets niet zoals verwacht maar falen kon ik het niet noemen. Ik keek wel uit. Als het al op falen leek wist ik het dusdanig op te poetsen dat het eigenlijk wel zo bedoeld was.

En toen ging mijn bedrijf Liv Voeding & Leefstijl in 2012 onderuit. Ik moest 135 medewerkers laten weten dat het was mislukt. Iedereen verzekerde me dat ik er niets aan kon doen, de Minister had immers de vergoeding voor dieetadvies uit het basispakket gegooid? Nou dan!

Het was allemaal waar. Maar Het Grote Falen had genadeloos toegeslagen bij mij. Het was me niet gelukt. Juist ik had gefaald. Terwijl ik dat hele falen-concept zo lang had weten te vermijden.

Ik voelde me uit het lood geslagen. En als ik nu, meer dan zes jaar later, terugkijk denk ik: ik heb mezelf een tijdlang onzichtbaar gemaakt. Ik heb mijn gevoel uitgeschakeld en ben keihard aan het werk gegaan. Omdat ik simpelweg de confrontatie met mezelf niet aandurfde. Ik had mezelf afgesloten. Belemmerende gedachtes hadden het overgenomen van de realiteit en ik dacht alleen maar: niet opgeven, gewoon doorgaan dan waait het vanzelf weg.

Dat was natuurlijk geen houdbare zaak. Ik moest met mezelf aan de slag en ging op zoek naar een coach voor het persoonlijke stuk. En ik leerde hoe louterend zelfreflectie is. Ik was altijd buitengewoon kritisch en streng voor mezelf. Nu leerde ik met andere ogen kijken, moest uit mijn hoofd naar mijn gevoel en nog verder naar binnen.

Zelfreflectie is namelijk het beginpunt van ontwikkeling en bewustwording. Ik moest ontdekken wat mijn waarheid was over deze enorme faalervaring. Ging het wat mij betreft wel over de maatregel van de Minister? Ik moest afstand nemen zodat ik kon reflecteren op mezelf. Dat deed ik vooral door er met de hond op uit te gaan. De natuur in en de stilte opzoeken. Uit mijn comfortzone ging ik mezelf ter discussie stellen. Ik ontdekte dat zelfreflectie niets afdeed aan kwaliteiten die ik had maar vooral toevoegde. Mijn zelfvertrouwen kon weer groeien.

Wat mijn coach, de stilte, de hond en de natuur mij leerden:

• Ga steeds op zoek naar nieuwe inzichten. Zie veranderen, vernieuwen en ontwikkelen als een continu proces.
• Het leven is zoals het is. Ga vanuit de situatie van nu op zoek naar wat je verder wilt ontwikkelen en verbeteren.
• Wat je aandacht geeft, groeit. Wees daarom bewust waar je al dan niet aandacht aan geeft.
• Neem je onderbuikgevoel serieus. Je intuïtie heb je niet voor niets, je weet vaak veel meer dan je denkt.
• Oordeel niet te snel maar vraag je af hoe je van betekenis kunt zijn.
• Heb het lef om de consequenties van je zelfreflectie te dragen.

Inmiddels ligt de ondergang van mijn bedrijf meer dan 6 jaar achter me. Ik leer mijn gedrag steeds beter herkennen. Weet dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen problemen moet opeisen. Dat ik kan en mag falen. Ik ben het commitment aangegaan om te kiezen voor de zaken die er voor mij echt toe doen. Alleen dat al geeft een enorm gevoel van vrijheid.

Ondertussen weet ik dat ik KAN en MAG falen. En dat alleen al geeft een enorm gevoel van vrijheid.

Er wordt gezegd: ‘first the person, than the business’. Ik denk dat dit klopt. Zelfreflectie vraagt om het lef jezelf steeds opnieuw ter discussie te stellen. Ik hoop oprecht dat jij dit durft. Omdat het je rust en ruimte geeft.

Warme groet,

Gerry de Valk