‘Zeg mam, jij had dat bord zeker niet gezien?’

‘Weet jij eigenlijk wel wat dat bord betekent?’

‘Schakel je nu pas naar de zes?’

‘Ik heb van Henk geleerd dat je altijd twee handen aan het stuur moet houden’

Het is inmiddels de derde keer op rij. Dit keer de jongste die rijles heeft en mij na een paar rijlessen wil vertellen hoe ik moet autorijden.

Iedere handeling die ik doe wordt geobserveerd en met een beetje pech becommentarieerd.

Uit de reacties wat de grootste frustratie is van werken in de zorg blijkt dat jullie er met z’n allen he-he-maal scheel van worden. De buitensporige controledrift in de zorg.

Aan iedereen verantwoording moeten afleggen.

Verzekeraars.
Zorgkantoren.
Gemeente.
Managers.
Inspectie.
Intern.

Of je productief werkt.
Of je vitaal bent.
Of je alle risico’s hebt overwogen (lees: ingedekt).
Of je te veel zorg levert.
Of je te weinig zorg levert.

Eindeloze stapels verantwoording. Wat zorgt voor eindeloze stapels bureaucratie. “Alsof ik een administratief medewerker ben die het leuk vindt om zo nu en dan iets met kinderen te doen”, was één van de reacties.

Als mijn jongste zich naar mijn smaak teveel bemoeit met mijn rijstijl dan maak ik vaak een geintje. “Wie is hier ook al weer de chauffeur?”, vraag ik dan. Of: “je mag het laatste stukje ook lopen hoor, geen probleem”.

Dan moet hij altijd een beetje lachen.

Om vervolgens net zo hard door te gaan met doen alsof hij mijn rij-instructeur is.

Ik voorzie een grootse loopbaan voor onze jongste in de zorg.

Morgen frustratie nummer 4: We kunnen er zelf ook wat van.

Hartelijke groet,
Gerry

Op de foto hierboven zie je trouwens onze jongste in zijn eerste ‘auto’. Te moe om nog verder te rijden.

Lees ook:
Frustratie nr 1: Zilverpapier krassen op de kerkbank 
Frustratie nr 2: De hommel achter het keukenraam
Frustratie nr 4: Kun je me uitleggen hoe ik de Nachtwacht moet schilderen?