Zou wat zijn geweest.

Dat Rembrandt had gezegd: ‘Kan iemand mij helpen? Ik wil een schilderij maken dat nog nooit niemand heeft geschilderd. Misschien wel iets van een schuttersstuk of zo. En dan op mega-groot doek, weet je wel? Lekker een beetje rommelige compositie”.

Hij gaat nog even door en vraagt aan jou: “Kun jij me stap voor stap uitleggen hoe ik dat moet creëren?”

Dat gaat dus niet.

Je kunt Rembrandt misschien hooguit een paar basisprincipes leren over het gebruik van donker en licht, bepaalde verfsoorten of welk linnen hij voor het doek kan gebruiken.

Maar alleen Rembrandt kan de hand van kapitein Frans Banninck Cocq zo schilderen.

Alleen Rembrandt weet hoe dik de verf moet worden aangebracht.

Alleen Rembrandt kon zijn meesterwerk De Nachtwacht schilderen.

Niemand kon dat voor hem doen.

Toch lijkt het soms dat we dat wel verwachten: dat die ander het allemaal voor ons doet. Die ander is verantwoordelijk voor werkprocessen die niet lopen. Die ander moet zorgen dat de sfeer in het team verbetert.

Wie die ander is, laten we gevoeglijk in het midden.

In een aantal reacties op mijn vraag wat de grootste frustraties zijn over werken in de zorg lees ik ook: laten we kritisch naar onszelf blijven kijken. Wat kan ik zelf doen om te zorgen dat er minder frustraties zijn?

Laten we nou eens kritisch naar onszelf blijven kijken. Wat kun je zelf doen om te zorgen dat er minder frustraties op de werkvloer zijn?

Eén van mijn lezers heeft een eigen bedrijf en levert aan zorgorganisaties. Hij vertelde dat hij zich helemaal de tandjes ergert aan de slechte bereikbaarheid. Zie maar eens een manager aan de telefoon te krijgen. Probeer maar eens een afspraak te maken. Duurt weken. Als het al lukt.

Een ander vertelde dat ze gestoord wordt van de onduidelijkheid in verantwoordelijkheden. Dat iedereen zich met alles, overal en iedereen bemoeit. Dat iedereen overal wat van moet vinden. Anders is het niet eerlijk gegaan.

Of dat onderwerpen waar een besluit over moet worden genomen niet goed zijn uitgewerkt. Kun je via de OR of Cliëntenraad weer terug naar af. Meegaan op een reis naar de maan gaat sneller.

Al die vrouwen op een kluitje! Dat valt ook niet altijd mee.

Hoe je het gevoel kunt hebben afhankelijk te zijn van de goodwill van een éénpitter.

Dat niemand risico’s durft te nemen.

Dat je onvoldoende professioneel zelfvertrouwen hebt waardoor je je toch weer laat overhalen om geen risico’s te nemen. Terwijl je wéét dat er iets anders nodig is voor deze cliënt.

Hoe zonde. Het gaat mij aan het hart dat ieder mens van betekenis wil zijn. En als er 1 plek is waar dat zou moeten kunnen, de zorg is.

En toch zijn er nog zoveel frustraties. Verlaten mensen massaal hun werkgever.

Be the change you want to see in the world.

Wat als we die bekende woorden van Ghandi eens daad bij gaan zetten?

Als we die misschien kleine stappen naar verandering gaan zetten? Door de medewerkers in jouw organisatie, afdeling of team vanaf nu op de eerste plaats te zetten. Door bijvoorbeeld minder strikte regeltjes op te leggen, zodat ze meer autonomie gaan ervaren. Door de vraag te stellen: heb je een voorstel hoe we dit beter kunnen doen? Door oprecht te luisteren. Waardoor ze niet alleen bevlogen zijn als het gaat om hun client of patient, maar hun werk ook met bevlogenheid kunnen doen?

Ik geloof er heilig in dat je als zorgorganisatie dan het verschil gaat maken. Jij ook? Of nog niet helemaal overtuigd?

Ik denk graag – in een (gratis) sparsessie met je mee – wat voor jouw organisatie de eerste – maar beste – stap kan zijn om je medewerkers op 1 te zetten. Heb je stiekem toch die eerste belangrijke stap al gezet, en je eerste advies al in the pocket!

Mail, bel of app me: gerry@gerrydevalk.nl of 06 11641564.

Hartelijke groet,
Gerry

PS: Lees ook deze serie blogs met frustraties over werken in de zorg:

Blog 1: Zilverpapier krassen op de kerkbank
Blog 2: De hommel achter het keukenraam
Blog 3: Schakel je nu pas naar de zes?